آلکاراز اکنون به دنبال کسب عنوان اوپن آمریکا است: یادگیری از ناکامی‌ها کلید موفقیت!
طبق گزارشی که خبرورزشی ارائه داده، شکست کارلوس آلکاراز در فینال ویمبلدون علیه یانیک سینر، موضوعی داغ در گاتزتا دلواسپرت به شمار می‌آید.
این روزنامه معتبر ایتالیایی اشاره می‌کند؛
در حال حاضر، کارلوس آلکاراز در نقش تعقیب‌کننده ظاهر شده است. زمانی که او یک ماه پیش از ایبیزا روانه لندن شد تا برای مسابقات کویینز و سپس ویمبلدون آماده شود، در رقابت با یانیک سینر، از او جلوتر بود — هم از جنبه نتایج، زیرا پنج دیدار اخیر را به سود خود به پایان رسانده بود، و هم از لحاظ روانی، با نمایشی بی‌نظیر که در فینال رولان گاروس ارائه کرد و نحوه شکست نفر اول جهان را به نمایش گذاشت. اما فینال ویمبلدون، جایی که سینر با حفظ کنترل بی‌نظیر در سه ست پایانی توانست به عنوان نخستین ایتالیایی عنوان قهرمانی گرند اسلم چمنی را به دست آورد، به وضوح نشان داد که آلکاراز حالا در موقعیت ضعیف‌تری است. در این تقابل بین دو استعداد برتر تنیس، حال نوبت آلکاراز است که پاسخی قاطع ارائه دهد—و آن هم روی زمین سخت که سطح مورد علاقه حریفش است.
آلکاراز با ۲۴ پیروزی متوالی به فینال ویمبلدون پا گذاشته و با این تصور که بی‌شک هیچ چیزی نمی‌تواند او را متوقف کند، وارد میدان شد. اما پس از سه ساعت و اندی در زمین اصلی، اعتماد به نفسش با لرزش‌هایی مواجه شد: سینر ثابت کرد که در سطحی که آلکاراز در دو سال گذشته به آن تسلط داشت، از او برتر است. «در فینال هیچ مشکل فیزیکی نداشتم، اما از منظر روانی حفظ تمرکز دشوار است وقتی می‌بینی حریفت چنین دقت و تسلطی در بازی‌اش دارد — آلکاراز عنوان کرد — در برخی لحظات بازی نمی‌دانستم چه کاری باید انجام دهم؛ به‌وضوح متوجه شدم که از عقب زمین او از من متمایزتر بازی می‌کند.»
آلکاراز هیچ تلاشی در جهت پنهان کردن برتری سینر نکرد—نه در گفتگوهایش با تیم فنی و نه در زبان بدنش. در پاریس، همه چیز به نظر تحت کنترل بود، اما در لندن، بعد از پیروزی در ست اول، دچار افت شد و از ست سوم به بعد، کاملاً از نظر ذهنی از جریان بازی خارج گردید، حتی پیش از آنکه از لحاظ فیزیکی به عقب بماند. «یانیک از من بهتر بازی کرد — آلکاراز پذیرفت — و این برای من بسیار ناامیدکننده بود. تلاش کردم که از لحاظ ذهنی واکنش مناسب نشان دهم، اما در برابر بازیکنی قرار گرفتم که هیچ نقطه ضعفی ندارد.
اکنون این غول کمال، این بازیکن شکست‌ناپذیر، همان کسی است که کارلوس باید او را شکست دهد. وجود رقیبی مانند سینر—تنها فردی که می‌تواند خود را به سطح او برساند—بدون شک برای آلکاراز انگیزه ایجاد می‌کند. با این حال، روبه‌رو شدن با این چالش، به عنوان فردی که باید پاسخی قانع‌کننده ارائه دهد (در شرایطی که سینر پس از فینال پاریس وارد ویمبلدون شد) تجربه‌ای تازه برای کارلیتوس به حساب می‌آید.
«اما این همان مسیری است که یک قهرمان بزرگ را شکل می‌دهد: نه با همیشگی پیروز شدن، بلکه با یادگیری از شکست‌ها، به ویژه شکست‌های دردناک مانند یک فینال گرند اسلم. باید حقیقت را پذیرفت که همیشه نمی‌توان برنده بود و گاهی حریف بهتر از شماست. و باید به آینده بیندیشیم.»
آینده به یک تعطیلات کوتاه اشاره دارد، پیش از آغاز فصل سخت تنیس در آمریکای شمالی؛ جایی که آلکاراز فقط ۶۰ امتیاز ATP برای دفاع دارد، در حالی که سینر ۳۲۰۰ امتیاز را در اختیار دارد. نبرد برای حفظ رتبهٔ شماره ۱ در حال حاضر درجه دوم اهمیت را دارد؛ ابتدا باید به سینر پاسخ دهد، اشکالات فینال لندن را مورد بررسی قرار دهد و راهی بیابد تا به آن برتری ذهنی که حریف در زمین ارائه داد، واکنش نشان دهد.
ممکن است مسترز ۱۰۰۰ تورنتو، که به تاریخ ۲۷ ژوئیه آغاز می‌شود، برایش به حساب بیاید («این فصل بسیار پرتنش بوده، باید به بدنم گوش کنم»). اما آلکاراز امید دارد که تا تاریخ ۷ اوت برای مسابقات سینسیناتی آماده باشد و برنامه‌ی دقیق تهاجمی‌اش علیه سینر را تا ۲۴ اوت، که روز آغاز اوپن آمریکا است، نهایی کند.
روز ۷ سپتامبر، که روز فینال نیویورک به شمار می‌آید، از حالا در تقویم کارلیتوس با رنگ قرمز علامت‌گذاری شده است: باید روز انتقام باشد، روزی که نشان دهد این دوران متعلق به هر دو نفر است—سینر و آلکاراز—نه فقط آن ایتالیایی که به تازگی ویمبلدون را فتح کرده است.
